“Wat heb ik daar dan aan?” Dacht ik toen meester Landeweerd op de basisschool weer een lesje Geschiedenis inluidde. “Waarom moeten wij leren over iets wat allang geweest is, daar hebben we toch niks meer aan nu?”. Toen ik het boek ‘De meeste mensen deugen’ las begreep ik pas waarom de geschiedenis zo belangrijk is. “Om het heden te begrijpen moet je het verleden kennen”.

Wat Bregman fantastisch doet is het laten zien hoe door de geschiedenis heen ons zelfbeeld negatief in stand is gehouden door priesters, machthebbers, onderwijzers, wetenschappers en journalisten.

Het idee dat mensen niet deugen was een mechanisme dat leiders nodig hadden om grote, oncontroleerbare groepen onder de duim te houden. Ze laten ons voelen dat de mens niet deugt. Neem als voorbeeld het nieuws waar alleen negatieve verhalen te zien zijn. Bregman laat op wetenschappelijke wijze zien dat alle mensen goed zijn van binnen. Dat ieder mens een ander wil helpen. Als we allemaal van het goede van elkaar uit gaan, dan zal de wereld er heel anders uit zien.

Deze nieuwe stroom is al zichtbaar in de praktijk: nieuwe onderwijs- en organisatievormen gaan al radicaal uit van vertrouwen in de mens. Waar ze zelf de baas zijn in plaats van gecontroleerd te worden.